خون بها

بچه ها رو هم تلنبار شده بودن...

بعضی سر نداشتن، بعضی ها دست و پا نداشتند، از بعضی ها فقط گوشت و استخوان در لباس غواصی باقی مونده بود...

آروم اونا از سیم خاردارها جدا میکردیم و با طناب بهم گره میزدیم...

بعد تو آب رها شون میکردیم، دو نفر اول طناب رو می‌گرفتند و دو نفر انتهای طناب....

در تاریکی اروند صفی از پیکر شهدا در آب روان میشد....

اروند شاهد صحنه ای از اوج معصومیت، مظلومیت، شجاعت، مردانگی بود

فکرم پرواز میکرد، خدایا تو اینهمه آدم که در خونه های گرمشون در خواب ناز فرو رفتند چند نفر چنین صحنه ای به ذهنشان خطور میکنه ...?
چند نفر باور میکنند این جوونها برای امنیت آرامش لحظه های شیرین زندگی اونها این چنین ازخودشون گذشتند....؟ 
چندنفرشون مظلومیت این بچه ها رو می شناسند...؟